| Witze Die Riesendame "Ada" Neulich wurde Klein Erna 13 Jahre alt, und da kam Mamma mit'n ganz furchbaar ernsten Gesicht bei sie bei und sagte: "Tja, Klein Erna, nu bis du ja ne große Deern, un denn muss ich dir wohl mal erzähl'n, wie dein Pappa umgekommen is, das war ja ganz schrecklich: Ein Tag ging dein Pappa auf'n Dom, ohne mir, sons wär ihn dascha nich passiert, und denn ging er auch zu diese Riesendame "Ada". Und was meins du, mittenmang die Vorstellung platzt ihr das Trikot vorne in die Mitte, und da sagt sie: 'Nu komm mal einer von die Herrn mit ne Sicherheitsnadel her und steck mir das mal eigenhändig zu!' Und in den Gedränge, was da entstanden is, da is dein Pappa in umgekommen!" Die Klosettbürste Klein Erna kriegt von Tante Frieda ne wunderschöne Klosettbürste zur Hochzeit, ordentlich so'n stabiles Ding! Sie freut sich ja auch ganz furchbaar und hängt sie gleich in Tolette auf. - Als Tante Frieda nach ne Zeit mal wieder zu Besuch kommt, da is da gaakeine Klosettbürste mehr auf Tolette! "Aber Klein Erna", sagt sie, "wo is denn meine Klosettbürste?" "Ach, Tante Frieda; manchmals is so'n Dings ja ganz schön, aber eins will ich dir sagen: Papier bleibt Papier!" Scharfsinn Klein Ernas Mamma geht in die Anlage spazieren, und da trifft sie mit'n mal Frau Schulze, die'n Kinderwagen schiebt. "Na, Frau Schulze, schon wieder 'n Kleines? Lassen Sie mal sehn! Och, wie nüdelich! Is wohl ein Junge?" "Nee, is kein Junge?" "Ach, is es denn ein Mädchen?" "Erraten!" Ehebruch Ik weet noch, as Oma neegentig Johr old wur. O sä se, dat se noch gern mal to Kark wull, um to beichten. Se harr sik mit Paster Drews veraffred un sä: "Ik heff dor nie öwer snackt, Herr Paster, aver ik mutt dat mal los warn." "Na", antwurt de Paster, "wat weer denn los, Oma Hansen? - So slimm kann dat doch nich ween sein." Oma fummelt en beten opgeregt an ehr Daschendook, aver denn gev se sik en Stoot uns sa: "Ik heff Ehebruch dreven, Herr Paster." "Aver Oma", sä de Paster, "dat mut doch al en halv Johrhunnert her ween." "Ja, dat schon", sä Oma, "aver ik snack so gern daröver!" Kann angohn So'n olen griesen Daddy will sick bi'ne junge Deern ansmusen. "Ach, mien leve Deern, hebbt wi uns nich letzten Sünndag in'n Zoo sehn?" "Dat kann angohn", seggt se un kickt sick den Smusbüttel mol von ünn'n bit boben an, "in wat forn Käfig hefft Se denn seten?" De Knokenmöhl "Na, Thetje - wat treckst Du denn for'n Snut?" "Och, bannig sure Arbeit fotkregen!" "So? Wo denn?". "Och dor dröben, bi em dor, weest woll, in de Knokenmöhl. Morgens Klock söben geith dat los. Un denn ümmer eenen Sack noh'n annern, un jede Sack hunnert Pund! Un so in eenen Törn bit negen. Denn 'ne halve Stünn Freuhstückstiet. Denn egoolweg bit Klock twölf. Üm een geiht de Schinneree wedder an, halbig veer denn een halv' Stünn Vespern. Un denn dorch bit soß. Richtige Knokenarbeit, kann ick Di vertellen!". "Dat hollst Du up de Duur nich ut. Wo lang' bedriffst Du dat nu all?". "Je nun - morgen freuh sall ick anfangen!" Dat Melkjohr "Ick gläuw, Du geweuhnst Di dat Supen ok nich mehr af", segt Kuddl to sein Fründ Kalli. "Dat segg nich. Ick heff all mol een Johr lang nix as Melk drunken!". "So? Dor weet ick jo gornix von af.". "Ober wohr is dat doch", segt Kalli, "dat wer in mien erstes Lebenjohr, Du Maiop!" Kennen Sie den? He hett Tiet Fiete hett keen Arbeit un will nun mol wedder en Stell annehmen. He seggt to den Chef: „Wat gifft Se denn ut? Wat krieg ick denn dat Monat?“ „Ja, toerst söbenhunnert Euro“, segg de Chef. „Noh 'n half Johr Twölfhunnert – vilicht ok noch'n beten mehr.“ „Is good“ seggt Fiete, „dann kom ick noh'n half Johr mol wedder.“ Een Deel kann he al Op Stroot ward eener von en Radfohrer anfohrt. „Minsch, kannst nich bimmeln?“ schimpt he argerlich. „Bimmeln kann ick, ober nich radfohrn.“ Nu aber dalli! Fro Peters löppt mit ehrn lütten Jung to'n Dokter. „Se möten sick em mol ankieken“, seggt se. „Mien lütt Heini hett in de letzte Week een Fiefmarkstück dolsluckt!“ „In der vorigen Woche – und da kommen Sie erst heute zu mir?“ „Jä, is ja nich so schlimm, Herr Dokter, wie hefft dat jo noch nich brukt! Blots wenn de Monat to Enn geiht, ward dat bi uns immer n' beten knapp!“ Utverschamt „Mit mien Fro, dat is'n dull Stück: Se verlangt ümmerlos Geld vun mi, morgens Geld, meddags Geld, obends Geld. Hüt, morgen, övermorgen – ümmer Geld!“ „Segg mol, wat mokt se denn mit all' dat Geld?“ „Dat weet ick ok nich. Ick geev ehr jo nicks!“ De Nachtvagel „Mien Fro kann abends ümmer nich to Bedd find'n. Dat is bald nich mehr goot to moken mit ehr. Keen'n Obend i se vor Klock een, twee to Bedd to kriegen.“ „Nanu! Wat makt se denn de ganze Tiet?“ „Se töwt, ick schall noh Hus kommen!“ Eheliche Zwiesproch Heins Fro hett in'n Utverköff so'n Stoffrest for bannig wenig Geld kregen un wiest to Hus ehrn Mann dat goode Stück. Hein treckt de Nees. „Dat Du ok ümmer dat Hässlichste utseiken deihst!“ „Kann ick nich helpen“ annert se spitz. „Vun den Dag an, as ick mi Di utsöcht heff, is dat so blev'n!“ „Ick vertell mien Fro, dat ick mi morgens noh dat Raseern immer so scheun frisch feulen do. Weest, wat se dorup mi seggt hett?“ „Nee, wat hett se denn seggt?“ „Vun jetzt an raseerst Du Di obends, Du Slappstevel!“ Das Handy Mien olen Naver Otto warrt nu doch bilüttens recht wat stökerig. He geiht op de achtzig to. Liekers leevt he jümmer noch alleen in sien Huss. He will in sien egen Bett starven, seggt he. Eenmal den Dag kiek ik bi em in, wat allens in de Reeg is. Tweemaal de Week kummt Alma Söhl, maakt dat Huss rein un wascht sien Kraam. An Middag bringt em en Fruu dat Eten op Rööd. De hett en gude Mors, seggt Otto. Aver dor is he je överhin, grient he. Sien Kinner seggt, he schall in en Heim trecken, dor is he versorgt, un all hebbt se on Oog op em. He aver meent, dat langt em, wenn de Herrgot em in't Oog behöllt. Jeedeen Morgen un Namiddag löppt he de Dörpssraat op un dall, tippelt mit sein lütten Schree bit dat Kriegerdankmaal, dor töövt al Hugo Meier op em. Hugo is jüst so oolt as Otto, hett Rheuma in de Hannen un röppt al jümmer, wenn Otto op em totippelt: Denk an mien Hannen, Otto, keen Handslag, englische Begrüßung, de Engländers geevt sik ok nich de Hand, Tonücken langt. Blangen Hugo liggt sien Köter Heinerich, de is oolt, matt un mööd, kann knapp mehr lopen un is froh, wenn de beiden Olen all Ogenblick stahn blievt, sik de niegen Hüüs in't Dörp bekiekt oder de Arbeiders toseht, wo de dor de Straat opriet, dat Dörp kriggt Kanalisation. Denn brummt Hugo: Dat ik of mien olen Daag dor noch soveel Geld för berappen schall, kann mi argern. Un Otto mummelt: Du seggst dat. Fröher hebbt wi billiger scheten. So tüdelt se sik bit na'n Karkhoff hin, gaht dor de paar Regen op un daal, un wenn Hugo denn süüfzt: Hier kaamt wi ok maal to leggen, denn antert Otto: So is dat, Hugo, aver wi mööt uns je nich ielen. Denn nöölt se sik trück, jeedeen na sien Huss. Nu aver hebbt Otto sien Kinner seggt, wenn he partout nich in't Heim trecken will, denn schall he tominnst jümmer en Handy bi sik drägen. Un leggt em so'n Ding op den Disch. He hett ehr verbaast ankeken un seggt: Ik heff doch Telefon. Aver nich överall un nich bi di, hett sien Jung seggt. Du hest dat je nich maal an't Bett stahn! In't Bett will ik slapen un nicht telefoneren! hett de Ool murrt. Vadder, warr nich opsternaatsch! hett sien Dochder drauht. Du büst oolt, di kann jedertiet un överall wat mallören, op de Straat, in' Goorn, in de Stuuv, in de Baadwann! Denn musst Du Hölp ranropen könen. Na, hett de Ool grient un hett sik dat Handy nahmen, wenn mi dat in de Baadwann drepen schull, denn kann ik mit so'n Ding je Alma Söhl anropen. De hett mi al jümmer gefullen. Vadder, tühn nich, wi sorgt uns um di, hett de Dochder seggt. Ik tühn nich, hett Otto meent, wenn Alma Söhl nich Peter Schön-wald nahmen harr, harr ik ehr nahmen. Na ja, nu wo Peter doot is , maakt se mi je de Wäsch un dat Huss, dat harr se ok glieks hebben kunnt. Denn aver hett sien Söhn em dat Handy verkloort, hett de wichtigsten Nummern in programmeert. Du brukkst nich mehr wählen und nix. Du drückst de „1“, denn bimmelt dat bi uns. De „2“ is de Doktor. De „3“ de Polizei. Wat shall ik denn mit de Polizei? hett de Ool fraagt. Wenn du anners keen faat kriggst, denn hest du jümmer noch de Polizei, de kann di wiederhölpen. Aha! Un wat för'n Nummer hett Alma Söhl? Vadder, wenn du uns ökeln wullt, hett sien Dochter em scharp ankeken, denn is dat nich nett vun di. Un nu öövst du dat. Du röppst eenmal den Dag bi uns an. Wo du jüst büst, un wat du jüst deist. So weet wi jümmer, wat mit di is. Aver de Ool worr gnatzig: Schall ik nu ok noch merrn in de Nacht anropen? Bisher hep ik schön slopen und von Alma Söhl geträumt. Ik will so'n Ding nich hebben. Sien Kinner hebbt dor aver op bestahn, he muss dat Handy nu jümmer bi sik hebben. Den annern Morgen tippelt he mit dat Handy in den Büxentasch na dat Kriegerdenkmaal, wo Hugo al mit sien Rheumahannen un Heinerich töövt. Keen Handslaag, Otto, röppt Hugo, ik heff soveel Wehdaag, ik mutt dor je wull doch maal mit na'n Dokter. Den kann ik di rantelefoneren, segt Otto, treckt dat Handy ut de Büx un wiest op den Knoop Nr. „2“. Ik mutt bloots drücken, Hugo, un de Doktor kummt. Allens programmeert. Dunnerwedder, staunt Hugo, wo kummst du bi sowat un wat wullt du dormit? Vun mien Kinner, Hugo, de mutt ik nu eenmaal den Dag anropen. Wo ik jüst bün, un wat ik jüst do. Ik mutt bloots de „1“ drücken, denn bimmelt dat bi ehr. Wi könnt dat je maal versöken. Un Otto drückt de „1“. Hannelore? Büst du dat? Hier is dien Vadder. Ich melde: stah momentan mit Hugo Meier vör dat Kriegerdenkmaal. Hugo hett Rheuma in de Hannen. Sien Hund Heinerich is matt und mööd. Mi geiht dat goot. Wi loopt nu na'n Karkhoff. Ende! Sühst du, Hugo, nu kann mi nix mehr passeren. Ik mutt bloots jummer dat Ding bi mi hebben. Sülm wenn ik in de Baadwann lieg un mi schull blümerant warrn, kann ik Alma Söhl anropen. Een Knoop hett he allerdings vergeten, mien Söhn, den mutt he noch programmeren, den för de Dodenfruu. För den Fall, dat is sowiet, ik sack weg un kann em jüst noch drücken, denn mutt ik dor nich solang leggen un keeneen kümmert sik um mi. Aver schall ik di wat seggen, Hugo? Wenn de Stevel op is, is he op. Denn mutt'n keen Schoster mehr anropen. Ik bruuk dat Ding nich! Steckt dat Handy in de Büxentasch und seggt: Laat uns lopen, Hugo. Von Reimer Bull. Entnommen aus seinem Buch „Wat für en Leben“, erschienen im Quickborn-Verlag, Hamburg |